In de vroege morgen is de Oude Kerk een meditatieve oase in de stad, met een enerverende zonsopkomst die licht door de hoge kerkramen werpt. Op dit vroege tijdstip brengt de Oude Kerk het muziekprogramma Silence, dat een contemplatief contrast vormt met het hectische stadscentrum. In samenwerking met Giorgio Andreotta Calò heeft de Oude Kerk een nieuwe reeks Silence-concerten georganiseerd, telkens op de eerste vrijdag van de maanden juni tot en met september.

Silence - Anastasis
Giorgio Andreotta Calò maakt een statement door middel van een eenvoudige ingreep: hij laat de Oude Kerk baden in rood gefilterd daglicht. Dit nieuwe werk, Anastasis, is een rode sluier van licht die verwijst naar de tweeledige geschiedenis van het gebouw: het zet de warme, kleurrijke sfeer van het katholieke verleden van de Oude Kerk af tegen de visuele leegheid na de calvinistische beeldenstorm van 1566 en de Reformatie van 1578. Alle klanken die de Silence-concerten tijdens Anastasis ten gehore brengen zijn verbonden met de kerkruimte zelf. Ze zijn afkomstig van de eigen orgels en luidklokken ofwel van de muziek van Jan Pieterszoon Sweelinck, die hier 40 jaar organist was. Bovendien is voor elk concert een andere plek gekozen, in lijn met het verschuiven van het zonlicht. Het eerste concert, in de maand juni, vond plaats in de Mariakapel. Het tweede, geheel akoestische concert vindt plaats in het hoogkoor, het derde in de Sebastiaanskapel, en het vierde bij de twee monumentale orgels van de Oude Kerk, aan de noordwestzijde.

Silence # 14: BJ Nilsen en Zeno van den Broek
Het concert op 3 augustus is een geheel elektronische compositie van BJ Nilsen en Zeno van den Broek. Componist en sound artist Zeno van den Broek bediende zich tijdens het concert van 1 juni van de zogenaamde ‘Lucier-methode’ om de natuurlijke frequenties van de Oude Kerk op het spoor te komen. Bouwstenen waren het geluid van het transeptorgel en het versterkte geluid van de luidklokken in de toren van de Oude Kerk. Een compositie van 4 minuten werd ingespeeld, opgenomen, tegelijkertijd weer opgenomen en weer afgespeeld, tot 13 maal toe. Zo veranderde de akoestische klank in steeds abstractere resonanties die met de architectuur van de kerk in overeenstemming zijn. De kerk ‘sprak’ terug, en de opgenomen klanken versmolten met de akoestiek.

Theo de Graaff

Vaar mee met de Blusboot Jan van der Heyde II op zondag 22 juli of zondag 12 augustus over het Weerwater in Almere! De blusboot werd van 1930 tot 1983 gebruikt door de brandweer van Amsterdam. Bij de bouw van de blusboot Jan van de Heyde II in 1929 werd een hoge mate van bedrijfszekerheid nagestreefd. Hij was zo stevig gebouwd, dat sterk ijs kon worden gebroken en hij dus het hele jaar door in actie kon komen.

Data: 22 juli en 12 augustus
Tijd: 11:30, 12:15, 13:00, 13:45, 14:30, 15:15 of 16:00 uur.
Duur: 30 minuten
€5,00 losse rondvaart
€2,50 bij een toegangskaart voor PIT of een museumkaart

Let op: altijd reserveren om zeker te zijn van een plaats! Reserveren kan alleen telefonisch via 036 844 66 37. Geef bij uw boeking aan welke datum en tijd uw voorkeur heeft.

Voor meer informatie kijk op: pitveiligheid.nl/rondvaart rondvaart met de blusboot

Who loves the sun? Iedereen toch mogen we hopen. Of zijn er echt mensen die kou en donkerte prefereren boven warmte en licht? De menselijke geest is ondoorgrondelijk dus we sluiten niets uit.
Met deze titel gebaseerd op het prachtige nummer van Velvet Underground komt Abstracte na twee jaar terug in Pictura. Na de succesvolle tentoonstelling From Scratch doen we een poging om onszelf te overtreffen. Opnieuw een grote tentoonstelling met internationale deelnemers. En opnieuw zetten we een vitale krachtige presentatie neer.
Who loves the sun laat kunstenaars zien uit zeven verschillende landen

Expositie 'Souvenir'

Kunstenaarsgroep apART

Museum Land van Valkenburg toont van 19 augustus t/m 14 oktober 2018 een expositie van kunstenaarsgroep apART met als leitmotiv: 'Souvenir'. Een thema dat vanzelfsprekend de fantasie prikkelt in een toeristenstad als Valkenburg.
Kunstenaarsgroep apArt bestaat uit elf professionele leden, verbonden door kunst, door de klankbordfunctie die ze naar elkaar hanteren en door de regio waarin ze wonen en werken: Zuid-Limburg.

De naam van de groep zegt het al: van een gezamenlijk inhoudelijk of kunstzinnig uitgangspunt is geen sprake. Des te interessanter wordt het als zo'n zeer diverse groep kunstenaars besluit om zich te gaan richten op één thema: 'Souvenir'. De verschillende invalshoeken en zienswijzen springen dan ook meteen in het oog: van hoogstpersoonlijke herinneringen, via een zoektocht naar nieuwe toeristische iconen, naar het collectieve geestelijke souvenir. Er ontstaat zodoende een toegang tot mogelijke nieuwe werelden of imaginaire reis-herinneringen. De negen deelnemende apARTers laten in deze verrassende groepstentoonstelling vooral zien welke rijkdom de menselijke geest aan interpretatieve mogelijkheden bezit voor één woord: 'Souvenir'.

De deelnemende kunstenaars van apART zijn: Hub Pasmans, Marie-Louise van Zeijst, Maria Stams, José Fijnaut, Marc van Soest, Jos Ramakers, Fia Pinkers, Gerda van de Woestijne en Marjo Boesten.

De vernissage van de expositie vindt plaats op zondag 19 augustus om 15.00 uur. De expositie wordt ingeleid door beeldend kunstenaar Arjen van Prooijen.

Van 24 augustus tot en met 7 oktober 2018 toont Museum Jan van der Togt ‘Frans & Marja de Boer Lichtveld – Een beeld van 45 jaar samen werken’. Voor het eerst wordt een omvangrijke overzichtstentoonstelling gewijd aan dit Amstelveense kunstenaarsduo. De ruim 80 werken die worden getoond, waaronder sculpturen, gouaches en reliëfs, maken de tentoonstelling tot een reis door de tijd. Waar het begon met collages en kinetische objecten in de jaren ’60 en ’70, ontstonden er strakke roestvrijstalen beelden in de tachtiger jaren en kleurrijke sculpturen in de openbare ruimte vanaf de jaren ’90 tot in de 21ste eeuw.

Frans (1942 – 2016) en Marja (1941) de Boer Lichtveld werkten aanvankelijk als individuele kunstenaars. Zij bezochten in dezelfde tijd het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs, de tegenwoordige Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Niet veel later betrokken Frans en Marja een voormalige school in Ouderkerk aan de Amstel, waar zij een atelier deelden. Vanaf 1970 gingen zij nog een stap verder; zij werden een kunstenaarsduo en werkten voortaan samen aan dezelfde projecten.

In ruim 45 jaar voltooiden Frans en Marja een ongekende hoeveelheid opdrachten en vrij werk. Hun werken zijn vertegenwoordigd in tal van museale en bedrijfscollecties. Voor deze tentoonstelling krijgt Museum Jan van der Togt bruiklenen van onder meer het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum van Bommel van Dam en de BPD Kunstcollectie.

In de vroege morgen is de Oude Kerk een meditatieve oase in de stad, met een enerverende zonsopkomst die licht door de hoge kerkramen werpt. Op dit vroege tijdstip brengt de Oude Kerk het muziekprogramma Silence, dat een contemplatief contrast vormt met het hectische stadscentrum. In samenwerking met Giorgio Andreotta Calò heeft de Oude Kerk een nieuwe reeks Silence-concerten georganiseerd, telkens op de eerste vrijdag van de maanden juni tot en met september.

Silence - Anastasis
Giorgio Andreotta Calò maakt een statement door middel van een eenvoudige ingreep: hij laat de Oude Kerk baden in rood gefilterd daglicht. Dit nieuwe werk, Anastasis, is een rode sluier van licht die verwijst naar de tweeledige geschiedenis van het gebouw: het zet de warme, kleurrijke sfeer van het katholieke verleden van de Oude Kerk af tegen de visuele leegheid na de calvinistische beeldenstorm van 1566 en de Reformatie van 1578. Alle klanken die de Silence-concerten tijdens Anastasis ten gehore brengen zijn verbonden met de kerkruimte zelf. Ze zijn afkomstig van de eigen orgels en luidklokken ofwel van de muziek van Jan Pieterszoon Sweelinck, die hier 40 jaar organist was. Bovendien is voor elk concert een andere plek gekozen, in lijn met het verschuiven van het zonlicht. Het eerste concert, in de maand juni, vond plaats in de Mariakapel. Het tweede, geheel akoestische concert vindt plaats in het hoogkoor, het derde in de Sebastiaanskapel, en het vierde bij de twee monumentale orgels van de Oude Kerk, aan de noordwestzijde.

Silence # 15: Claire M singer en Jacob Lekkerkerker
Het concert op 7 september is een samenwerking tussen de Britse componist Claire M Singer en organist Jacob Lekkerkerker. Bij dit concert voor twee orgels en elektronica zullen voor het eerst weer enkele klanken van het in restauratie zijnde Vater-Müller orgel te horen zijn. Claire M Singer is componist, producent en vertolker van akoestische en elektronische composities, films en installaties. Wereldwijd trad zij op in galeries, in clubs en op festivals. In opdracht van de Oude Kerk componeerde zij Fairge, ter gelegenheid van de tentoonstelling van Marinus Boezem in 2017. Fairge is, net als haar overige werk, uitgegeven op het label Touch.

De Nederlandse portretfotograaf Koos Breukel – wiens oeuvre zowel in binnen- als buitenland in hoog aanzien staat – fotografeert zijn oudste zoon Casper sinds diens geboorte in 2000. Dit heeft geresulteerd in een reeks intieme en soms ontroerende portretten, die niet alleen Casper in verschillende fases van zijn leven laten zien, maar ook de band tussen vader en zoon reflecteren. Dit jaar wordt Casper achttien – hij is volwassen en maakt zijn eigen keuzes –, voor Breukel hét moment om dit unieke project aan het grote publiek te tonen.

Sleutelfiguur in de elektronische muziek en beeldend kunstenaar Ryoji Ikeda (Giifu, Japan, 1966) staat bekend om zijn overweldigende live acts en geestverruimend audiovisueel werk. Speciaal voor EYE stelt Ikeda een spectaculaire presentatie samen, die de bezoeker onderdompelt in beeld en geluid. Met zijn even minimalistische als adembenemende audiovisuele kunst balanceert Ikeda op de grens van kunst en technologie. Hij maakt gebruik van wiskundige patronen, kwantummechanica, computerdata, geluid en licht en vormt die om tot werken van een ongrijpbare kracht en schoonheid. Vaak verbeelden zijn kunstwerken de onzichtbare structuren en data die ons leven besturen. Met wiskundige precisie brengt hij geluid en licht terug tot de esse ntie in oogverblindende installaties, of overstelpt hij de kijker met een visueel bombardement van barcodes of pixels.
Hij won de Prix Ars Electronica Collide@CERN in 2014.

Het werk van Theo Konijnenburg bevindt zich op het grensvlak tussen beeldende kunst en vormgeving. Zijn installaties bestaan vaak uit eenvoudige voorwerpen, al dan niet in hun vertrouwde context, waarmee hij ons bewust maakt van de poëzie van het alledaagse. Konijnenburg laat zich door de wisselruimtes inspireren en zal van beide ruimtes een totaalcompositie maken.

De Oude Kerk presenteert een lang verborgen kunstschat: zeven historische zijruimtes, waaronder enkele die eerder niet voor publiek toegankelijk waren. De inrichting, een samenspel tussen erfgoed en hedendaagse kunst, omvat eigen collectiestukken en topbruiklenen. Meer Oude Kerk is vanaf 5 oktober dagelijks te zien.

De Oude Kerk breidt uit en biedt het publiek vanaf 5 oktober een ruimer beeld van de geschiedenis en de huidige betekenis van het gebouw. Onder de titel Meer Oude Kerk kunnen bezoekers straks genieten van zelden vertoonde kunstschatten. Zeven gerestaureerde zijruimtes gaan open voor het publiek en worden ingericht met eigen collectiestukken en topbruiklenen uit verschillende musea en kerken.De Kerkmeesterskamer, de Librije, de IJzeren Kapel, de Spiegelkamer, de Bibliotheek en Collegekamer maar ook het Heilig Graf zijn vanaf dit najaar dagelijks toegankelijk. Dit is des te opmerkelijker, omdat sommige zijruimtes, waaronder de geheimzinnige IJzeren Kapel, in het verleden permanent gesloten bleven. In totaal komt er 155 m2 tentoonstellingsruimte bij. Tijdens een eerste tijdelijke presentatie in de Collegekamer is een zilveren monstrans te zien van 1 meter hoog, een bruikleen van de Nicolaikirche in Kalkar. Dit middeleeuwse topstuk dateert uit 1549 en maakte oorspronkelijk, in de katholieke tijd, deel uit van het bezit van de Oude Kerk.

Lange tijd is de collectie van de Oude Kerk en haar cultuurhistorische betekenis onderbelicht gebleven. Maar met de officiële museumregistratie in 2016 kwam hier verandering in. Inventarisatie en onderzoek kregen prioriteit. De collectie bestaat uit ca. 2600 objecten en ca. 100 schilderijen en prenten, waaronder schilderijen van David Colijns (1582 – c.1665) en Emanuel de Witte (1617 – 1692) die tot de Collectie Nederland behoren. Recentelijk nam het Rijksmuseum twee objecten van de Oude Kerk in bruikleen. Belangrijke schilderijen waaronder Gezicht op het IJ werden gerestaureerd. Nu de collectie en haar cultuurhistorische waarde beter in beeld zijn gebracht, wil de Oude Kerk haar kennis zo veel mogelijk delen. Met het oog hierop heeft zij een omvangrijke herinrichting in gang gezet, waarbij de entree is opgefrist, een museumwinkel is ontwikkeld en zijruimtes zijn geklimatiseerd. De nieuwe opstelling van de collectie in de intieme zijruimtes van de Oude Kerk geeft bezoekers de kans om meer te ontdekken over de Oude Kerk en kunstwerken op hun oorspronkelijke plek te bezichtigen.

Sinterklaas vindt het zo gezellig in het museum dat hij dit jaar ook weer komt logeren. Natuurlijk zijn er ook weer een hoop leuke activiteiten te doen in het museum.

Voor meer informatie zie de www.liemerskunstwerk.nl

‘Dat naaistertje’, zo werd de befaamde Coco Chanel minachtend omschreven door haar tijdgenoot Paul Poiret. Hij viel haar aan op haar vrouw-zijn, maar feitelijk zag hij haar als grote concurrent. Tijden zijn veranderd. Nooit eerder stonden er zoveel vrouwelijke ontwerpers aan het hoofd van een modehuis als momenteel. Een perfect moment voor een tentoonstelling waarin sterke vrouwen in de mode centraal staan. Femmes Fatales, dit najaar te zien in het Gemeentemuseum Den Haag, is de eerste tentoonstelling in de modegeschiedenis die volledig is gewijd aan vrouwelijke ontwerpers. Ontwerpen zij anders voor vrouwen dan hun mannelijke collega’s? Wat is hun invloed? Wat betekent vrouw-zijn voor hun creaties? En wat is hun visie op mode? Er is werk te zien van Coco Chanel, Jeanne Lanvin, Elsa Schiaparelli, Mary Quant, Vivienne Westwood, Sonia Rykiel, Miuccia Prada, Maria Gracia Chiuri (Dior), Nederlandse grootheden als Fong Leng, Sheila de Vries en Iris van Herpen en vele anderen.

Maria Garcia Chiuri voor Dior, Miuccia Prada, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo (Comme des Garçons), Sarah Burton voor Alexander McQueen en tot voor kort Phoebe Philo voor Céline. Stuk voor stuk powervrouwen. Met hun ontwerpen domineren ze de hedendaagse catwalks en sommigen zijn ware voorvechters van de vrouwenrechten of spreken zich expliciet politiek uit. Zo bestormde Kawakubo in de jaren 70 de Parijse catwalk met de naam Comme des Garçons, wat letterlijk ‘net als de jongens’ betekent. Westwood is al haar hele carrière politiek geëngageerd en zet zich in voor verschillende politieke overtuigingen en het milieu. Katherine Hamnett gebruikte in de jaren 80 het T-shirt als medium om zich uit te drukken. De foto waarop zij in protestshirt koningin Elizabeth de hand schudt, is wereldberoemd.

Meer recent verwees Maria Grazia Chiuri in haar eerste collectie voor Dior naar een lezing en publicatie van activiste en schrijfster Chimamanda Ngochi Adichie: ‘We Should all be Feminists’. Dit statement drukte zij voor de Spring 2017 collection op T-shirts die werden gedragen bij een op de New Look geïnspireerd ensemble. Ook een jaar later stelde Chiuri een prikkelende vraag via een T-shirtopdruk: ‘Why Are There No Great Women Artists?’ Chiuri zelf geeft aan dat de opkomst van Donald Trump, de women’s protest marches en de #metoo-beweging haar engagement in het publieke debat hebben aangewakkerd. Dat geldt ook voor Angela Missoni (Missoni). Voor haar najaarscollectie 2017 bracht ze zogenaamde ‘pussy hats’, ontworpen als protest tegen Donald Trump, van de straat naar de catwalk.

Met zulke krachtige vrouwen die niet alleen prachtige ontwerpen maken, maar ook lef tonen en duidelijke statements niet schuwen, is het nauwelijks nog voor te stellen dat de eerste vrouwelijke ontwerpers zich staande moesten houden in een mannenwereld. Tot aan de afschaffing van de gilden, na de Franse revolutie, was het kleermakersvak een mannenambacht, evenals dat van borduurder en rijglijfmaker. Vrouwen werkten als wollen- of linnennaaisters aan vrouwengarderobes, maakten onderkleding en kinderkleding of mooie decoraties voor japonnen. In de negentiende eeuw werkten steeds meer vrouwen als ‘couturière’, Frans voor ‘naaister’. Er moest echter een man aan te pas komen om het beroep een ‘upgrade’ te geven, want het was de Engelsman Charles Frederick Worth die de term ‘couturier’ in het leven riep. Niet lang daarna volgden vrouwelijke couturiers met een eigen couturehuis, zoals Jeanne Paquin en Jeanne Lanvin en later Gabriëlle ‘Coco’ Chanel, Madeleine Vionnet, Madame Grès (Alix Barton) en Elsa Schiaparelli. Als ware femmes fatales maakten deze dames, als hen dat zo uitkwam, handig gebruik van hun vrouwelijkheid. Zij zetten hun vrouw-zijn in om aan te geven dat alleen zij in staat waren ten volle te begrijpen hoe je het beste een vrouwenlichaam kunt kleden.

Na de Tweede Wereldoorlog verschenen visionaire ontwerpers als Mary Quant, Sonia Rykiel en Barbara Hulanicki (Biba) ten tonele. En ook deze jonge garde had volop aandacht voor vrouwelijkheid en comfort. De wikkeljurk die Diane von Furstenberg in de jaren 70 ontwierp lijkt nu zo vanzelfsprekend, maar was destijds een revolutie.



De tentoonstelling Femmes Fatales – Sterke vrouwen in de mode bevat werk van een indrukwekkende lijst vrouwelijke (inter)nationale ontwerpers. Naast wereldberoemde namen komen in de tentoonstelling ook vrouwen aan bod die achter de schermen van menig modehuis verstrekkende invloed hebben of hadden, maar compleet onbekend zijn in de modegeschiedenis.

Er verschijnt een rijk geïllustreerde catalogus (Nederlands- en Engelstalig) bij uitgeverij Waanders & De Kunst met medewerking van modejournalist Georgette Koning.

Coco Chanel, 1935 Foto: Man Ray. Man Ray Trust / ADAGP / Pictoright Amsterdam 2018/ Gemeentemuseum Den Haag

Rome was het centrum van de wereld in het begin van de Gouden Eeuw. Jonge schilders uit heel Europa trokken naar de Eeuwige Stad, waar – zo deed het gerucht de ronde – Caravaggio voor een revolutie had gezorgd. Een nieuw realisme in de schilderkunst, ongekend drama, het grote gebaar en een mysterie van licht. Dat moest je met eigen ogen zien. Utrechtse schilders Dirck van Baburen, Hendrick ter Brugghen en Gerard van Honthorst waren erbij.

Tussen 1600-1630, de kernperiode van het Europees Caravaggisme, werden in Rome 2700 kunstenaars geregistreerd, waarvan 572 buitenlanders. Ze bezochten dezelfde kerken en collecties. Ze spraken elkaar. En ze schilderden! Dezelfde thema’s, dezelfde inspiratiebronnen, maar in uitwerking totaal verschillend. Utrecht, Caravaggio en Europa belicht juist deze verschillen tussen de Europese navolgers van Caravaggio. Door de werken thematisch te presenteren is direct duidelijk dat iedere kunstenaar werkte vanuit zijn eigen culturele achtergrond.

Utrecht, Caravaggio en Europa brengt het Rome van 1600-1630 naar Utrecht. Met zeventig meesterwerken laat de tentoonstelling voor het eerst de Utrechtse Caravaggisten naast hun Europese collega’s zien: Italianen Caravaggio, Bartolomeo Manfredi, Cecco da Caravaggio, Giovanni Antonio Galli (Lo Spadarino), Giovanni Serodine, Orazio Borgianni en Orazio Gentileschi, Spanjaard Jusepe de Ribera, Fransen Nicolas Régnier, Nicolas Tournier, Simon Vouet en Valentin de Boulogne en Vlamingen Gerard Seghers en Theodoor Rombouts.

De tentoonstelling bevat ruim zestig bruiklenen, afkomstig uit museale en privécollecties in Europa en de VS, waaronder de Vaticaanse musea, het Louvre in Parijs, Galleria degli Uffizi in Florence, The National Gallery of Art in Londen en The National Gallery of Art in Washington, maar ook uit kerken in Rome.

Dat de schilderijen van de Utrechters zo herkenbaar Hollands zijn, heeft te maken met het nog verder doorgevoerde realisme van Caravaggio. Baburen en Ter Brugghen schilderden ook lelijkheid: knollen van neuzen, rotte tanden, vieze nagels. Aan Ter Brugghen komt zelfs de twijfelachtige eer toe de meest lelijke, maar ook de meest realistische baby te hebben geschilderd in de zeventiende-eeuwse schilderkunst.

inv.nr. 10786. Gerard van Honthorst. De koppelaarster 1625.
(c) Centraal Museum Utrecht / Tom Haartsen
Gerard van Honthorst deed het zeer goed in Rome. Honthorsts inventie op zijn scenes via een verborgen, indirecte lichtbron te verlichten werden zelfs zo beroemd dat hij de bijnaam ‘Gherardo delle Notti’ kreeg, Gerard van de Nachten. Hij kreeg – net als Dirck van Baburen – belangrijke opdrachten voor altaarstukken en van beide kunstenaars werden schilderijen aangekocht door belangrijke verzamelaars, zoals Kardinaal Giustiniani, een beschermheer van Caravaggio. Hun werk hing in de zalen van diens palazzo, naast dat van de Italianen, Vlamingen, Fransen en Spanjaarden.

De tentoonstelling volgt de drie Utrechters op hun Rome-avontuur, maakt inzichtelijk wat het met hen deed, en toont hun mooiste werk.

De tentoonstelling werpt een nieuw licht op het Internationaal Caravaggisme. Geldt Caravaggio wel als de belangrijkste inspiratiebron voor de Utrechters Baburen, Honthorst en Ter Brugghen?

Bij Utrecht, Caravaggio en Europa verschijnt een gelijknamige catalogus met essays van Dr. Ashok Roy, Dr. Bernd Ebert, Prof. Dr. Helen Langdon, Dr. Liesbeth M. Helmus, Dr. Marten Jan Bok en Prof. Dr. Volker Manuth.

Kunstwerk! Liemers Museum stelt uit de bestaande collecties een overzicht van Nederlandse kunstenaars samen die in de periode na het interbellum werkte. Het interbellum – de periode tussen WO1 en WO2 – heeft een ongekende invloed gehad op de beeldende kunst. Razendsnelle ontwikkelingen die echter niet staakten na het einde daarvan. Ervaar zelf hoe uiteenlopende kunstenaars als M.C. Escher, Karel Appel en Peter Struycken na de oorlog en de wederopbouw hun hervonden vrijheid beleefden.

Van Gogh zag zijn zonnebloemen anders, heel verfrissend. Ook Mondriaan keek anders naar de wereld, zeer vernieuwend. De leden van Fotokring de Liemers gaan een jaar lang anders naar de wereld kijken om meer te zien. In deze wereld is bijna iedereen voorzien van een camera, of smartphone. Er bij zijn, het fotograferen of simpelweg vastleggen is niet meer genoeg om kunstzinnig bezig te zijn. Je zult anders moeten kijken om meer te zien! Om niet alleen het oog maar ook de hersenen anders te laten kijken zal de tentoonstelling verweven zijn met teksten die tot nadenken dwingen. Soms humoristisch, soms prikkelend, soms poëtisch maar altijd anders dan gewoon, zelfs de presentatie wordt anders dan u denkt. Wilt u ook eens Anders kijken meer zien!, dan zien wij u graag.