Bij kunstcentrum de Kolk exposeert vanaf zaterdag 3 november Jaap Ploos van Amstel.
Jaap Ploos van Amstel ( Bussum, 1926 ) woont en werkt in Haarlem. Hij maakt schilderijen, aquarellen, tekeningen en grafiek, met als onderwerpen onder andere landschappen, stillevens, archeologische en geologische motieven, dieren en maritieme thema’s. Zijn stijl is figuratief met abstraherende tendensen. Hij is lid van en exposerend met onder meer Pulchri Studio, waar tot 11 december werk van hem te zien is met de Nederlandse Kring van Tekenaars en de Hollandse Aquarellistenkring.
De tentoonstelling zal op 3 november om 11.00 uur worden geopend worden door Michel van Overbeeke, collega en vriend van Ploos van Amstel.
In kunstcentrum de Kolk is gekozen voor verschillende thema’s : werk uit de series Trampoline en Klimmuur, beiden met menselijke figuranten, stillevens met de didactische bloemmodellen van de 19e-eeuwse wetenschapper Brendel, alsook de stillevens met havenhandschoenen. Het thema landschappen is vertegenwoordigd door een serie olieverfschilderijen in klein formaat.

Portretten van het verenigingsleven rondom de Zuiderzee door Koos Breukel en Sander Troelstra

Ontdek in de tentoonstelling Mooi samen niet alleen een fascinerend beeld van het rijke verenigingsleven rond de voormalige Zuiderzee, maar ook de persoonlijke verhalen achter de portretten.

De tentoonstelling Mooi samen is het werk van twee fotografen en een journalist. De fotografen – Koos Breukel en Sander Troelstra – reisden de afgelopen maanden samen rond de voormalige Zuiderzee om hun visie vast te leggen op het verenigingsleven in deze regio. Journalist Thijs Broer beschrijft de soms heel persoonlijke verhalen achter de (groeps)portretten. Waarom worden mensen lid van een vereniging en zetten ze zich hiervoor soms jarenlang in? Hoe verhouden hun persoonlijke verhalen zich tot die van hun vereniging? En wat verbindt de leden van al die oude en nieuwe clubs langs de kusten van de vroegere Zuiderzee?

Mooi samen toont verder filmmateriaal van de verenigingen en het fotografieproces. Samen met de portretten geeft het een mooi beeld van de diversiteit aan verenigingen anno nu. Waarbij sommige verenigingen al jarenlang bestaan en sterke waarde hechten aan tradities en anderen juist ‘nieuwe’ manieren van verenigen laten zien.

Over de makers
Koos Breukel (1962) portretteerde onder andere Koning Willem Alexander en Koningin Maxima, Jan Wolkers, Job Cohen en Lucian Freud. Hij exposeert zijn werk in binnen- en buitenland en maakte eerder de tentoonstelling ‘Voor het oog van Job’ voor het Zuiderzeemuseum.

Sander Troelstra (1976) maakte grote series over onder andere circus Roncalli, Zuid-Afrikaanse zwerfkinderen en de walvisvaart. Hij won de Zilveren Camera, de LensCulture Portrait Award en de Dutch National Portrait Award.

Thijs Broer is sinds 2006 politiek redacteur bij Vrij Nederland. In 2014 verscheen zijn boek ‘Langs de kust. De Nederlanders en de zee’ en in 2007 publiceerde hij met Max van Weezel het boek ‘De Geroepene. Het wonderlijke premierschap van Jan Peter Balkenende’.

Mooi samen is te zien van 16 november 2018 tot en met 5 mei 2019; je vindt de tentoonstelling in het binnenmuseum van het Zuiderzeemuseum.
www.zuiderzeemuseum.nl

Sinterklaas vindt het zo gezellig in het museum dat hij dit jaar ook weer komt logeren. Natuurlijk zijn er ook weer een hoop leuke activiteiten te doen in het museum.

Voor meer informatie zie de www.liemerskunstwerk.nl

‘Dat naaistertje’, zo werd de befaamde Coco Chanel minachtend omschreven door haar tijdgenoot Paul Poiret. Hij viel haar aan op haar vrouw-zijn, maar feitelijk zag hij haar als grote concurrent. Tijden zijn veranderd. Nooit eerder stonden er zoveel vrouwelijke ontwerpers aan het hoofd van een modehuis als momenteel. Een perfect moment voor een tentoonstelling waarin sterke vrouwen in de mode centraal staan. Femmes Fatales, dit najaar te zien in het Gemeentemuseum Den Haag, is de eerste tentoonstelling in de modegeschiedenis die volledig is gewijd aan vrouwelijke ontwerpers. Ontwerpen zij anders voor vrouwen dan hun mannelijke collega’s? Wat is hun invloed? Wat betekent vrouw-zijn voor hun creaties? En wat is hun visie op mode? Er is werk te zien van Coco Chanel, Jeanne Lanvin, Elsa Schiaparelli, Mary Quant, Vivienne Westwood, Sonia Rykiel, Miuccia Prada, Maria Gracia Chiuri (Dior), Nederlandse grootheden als Fong Leng, Sheila de Vries en Iris van Herpen en vele anderen.

Maria Garcia Chiuri voor Dior, Miuccia Prada, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo (Comme des Garçons), Sarah Burton voor Alexander McQueen en tot voor kort Phoebe Philo voor Céline. Stuk voor stuk powervrouwen. Met hun ontwerpen domineren ze de hedendaagse catwalks en sommigen zijn ware voorvechters van de vrouwenrechten of spreken zich expliciet politiek uit. Zo bestormde Kawakubo in de jaren 70 de Parijse catwalk met de naam Comme des Garçons, wat letterlijk ‘net als de jongens’ betekent. Westwood is al haar hele carrière politiek geëngageerd en zet zich in voor verschillende politieke overtuigingen en het milieu. Katherine Hamnett gebruikte in de jaren 80 het T-shirt als medium om zich uit te drukken. De foto waarop zij in protestshirt koningin Elizabeth de hand schudt, is wereldberoemd.

Meer recent verwees Maria Grazia Chiuri in haar eerste collectie voor Dior naar een lezing en publicatie van activiste en schrijfster Chimamanda Ngochi Adichie: ‘We Should all be Feminists’. Dit statement drukte zij voor de Spring 2017 collection op T-shirts die werden gedragen bij een op de New Look geïnspireerd ensemble. Ook een jaar later stelde Chiuri een prikkelende vraag via een T-shirtopdruk: ‘Why Are There No Great Women Artists?’ Chiuri zelf geeft aan dat de opkomst van Donald Trump, de women’s protest marches en de #metoo-beweging haar engagement in het publieke debat hebben aangewakkerd. Dat geldt ook voor Angela Missoni (Missoni). Voor haar najaarscollectie 2017 bracht ze zogenaamde ‘pussy hats’, ontworpen als protest tegen Donald Trump, van de straat naar de catwalk.

Met zulke krachtige vrouwen die niet alleen prachtige ontwerpen maken, maar ook lef tonen en duidelijke statements niet schuwen, is het nauwelijks nog voor te stellen dat de eerste vrouwelijke ontwerpers zich staande moesten houden in een mannenwereld. Tot aan de afschaffing van de gilden, na de Franse revolutie, was het kleermakersvak een mannenambacht, evenals dat van borduurder en rijglijfmaker. Vrouwen werkten als wollen- of linnennaaisters aan vrouwengarderobes, maakten onderkleding en kinderkleding of mooie decoraties voor japonnen. In de negentiende eeuw werkten steeds meer vrouwen als ‘couturière’, Frans voor ‘naaister’. Er moest echter een man aan te pas komen om het beroep een ‘upgrade’ te geven, want het was de Engelsman Charles Frederick Worth die de term ‘couturier’ in het leven riep. Niet lang daarna volgden vrouwelijke couturiers met een eigen couturehuis, zoals Jeanne Paquin en Jeanne Lanvin en later Gabriëlle ‘Coco’ Chanel, Madeleine Vionnet, Madame Grès (Alix Barton) en Elsa Schiaparelli. Als ware femmes fatales maakten deze dames, als hen dat zo uitkwam, handig gebruik van hun vrouwelijkheid. Zij zetten hun vrouw-zijn in om aan te geven dat alleen zij in staat waren ten volle te begrijpen hoe je het beste een vrouwenlichaam kunt kleden.

Na de Tweede Wereldoorlog verschenen visionaire ontwerpers als Mary Quant, Sonia Rykiel en Barbara Hulanicki (Biba) ten tonele. En ook deze jonge garde had volop aandacht voor vrouwelijkheid en comfort. De wikkeljurk die Diane von Furstenberg in de jaren 70 ontwierp lijkt nu zo vanzelfsprekend, maar was destijds een revolutie.



De tentoonstelling Femmes Fatales – Sterke vrouwen in de mode bevat werk van een indrukwekkende lijst vrouwelijke (inter)nationale ontwerpers. Naast wereldberoemde namen komen in de tentoonstelling ook vrouwen aan bod die achter de schermen van menig modehuis verstrekkende invloed hebben of hadden, maar compleet onbekend zijn in de modegeschiedenis.

Er verschijnt een rijk geïllustreerde catalogus (Nederlands- en Engelstalig) bij uitgeverij Waanders & De Kunst met medewerking van modejournalist Georgette Koning.

Coco Chanel, 1935 Foto: Man Ray. Man Ray Trust / ADAGP / Pictoright Amsterdam 2018/ Gemeentemuseum Den Haag

Rome was het centrum van de wereld in het begin van de Gouden Eeuw. Jonge schilders uit heel Europa trokken naar de Eeuwige Stad, waar – zo deed het gerucht de ronde – Caravaggio voor een revolutie had gezorgd. Een nieuw realisme in de schilderkunst, ongekend drama, het grote gebaar en een mysterie van licht. Dat moest je met eigen ogen zien. Utrechtse schilders Dirck van Baburen, Hendrick ter Brugghen en Gerard van Honthorst waren erbij.

Tussen 1600-1630, de kernperiode van het Europees Caravaggisme, werden in Rome 2700 kunstenaars geregistreerd, waarvan 572 buitenlanders. Ze bezochten dezelfde kerken en collecties. Ze spraken elkaar. En ze schilderden! Dezelfde thema’s, dezelfde inspiratiebronnen, maar in uitwerking totaal verschillend. Utrecht, Caravaggio en Europa belicht juist deze verschillen tussen de Europese navolgers van Caravaggio. Door de werken thematisch te presenteren is direct duidelijk dat iedere kunstenaar werkte vanuit zijn eigen culturele achtergrond.

Utrecht, Caravaggio en Europa brengt het Rome van 1600-1630 naar Utrecht. Met zeventig meesterwerken laat de tentoonstelling voor het eerst de Utrechtse Caravaggisten naast hun Europese collega’s zien: Italianen Caravaggio, Bartolomeo Manfredi, Cecco da Caravaggio, Giovanni Antonio Galli (Lo Spadarino), Giovanni Serodine, Orazio Borgianni en Orazio Gentileschi, Spanjaard Jusepe de Ribera, Fransen Nicolas Régnier, Nicolas Tournier, Simon Vouet en Valentin de Boulogne en Vlamingen Gerard Seghers en Theodoor Rombouts.

De tentoonstelling bevat ruim zestig bruiklenen, afkomstig uit museale en privécollecties in Europa en de VS, waaronder de Vaticaanse musea, het Louvre in Parijs, Galleria degli Uffizi in Florence, The National Gallery of Art in Londen en The National Gallery of Art in Washington, maar ook uit kerken in Rome.

Dat de schilderijen van de Utrechters zo herkenbaar Hollands zijn, heeft te maken met het nog verder doorgevoerde realisme van Caravaggio. Baburen en Ter Brugghen schilderden ook lelijkheid: knollen van neuzen, rotte tanden, vieze nagels. Aan Ter Brugghen komt zelfs de twijfelachtige eer toe de meest lelijke, maar ook de meest realistische baby te hebben geschilderd in de zeventiende-eeuwse schilderkunst.

inv.nr. 10786. Gerard van Honthorst. De koppelaarster 1625.
(c) Centraal Museum Utrecht / Tom Haartsen
Gerard van Honthorst deed het zeer goed in Rome. Honthorsts inventie op zijn scenes via een verborgen, indirecte lichtbron te verlichten werden zelfs zo beroemd dat hij de bijnaam ‘Gherardo delle Notti’ kreeg, Gerard van de Nachten. Hij kreeg – net als Dirck van Baburen – belangrijke opdrachten voor altaarstukken en van beide kunstenaars werden schilderijen aangekocht door belangrijke verzamelaars, zoals Kardinaal Giustiniani, een beschermheer van Caravaggio. Hun werk hing in de zalen van diens palazzo, naast dat van de Italianen, Vlamingen, Fransen en Spanjaarden.

De tentoonstelling volgt de drie Utrechters op hun Rome-avontuur, maakt inzichtelijk wat het met hen deed, en toont hun mooiste werk.

De tentoonstelling werpt een nieuw licht op het Internationaal Caravaggisme. Geldt Caravaggio wel als de belangrijkste inspiratiebron voor de Utrechters Baburen, Honthorst en Ter Brugghen?

Bij Utrecht, Caravaggio en Europa verschijnt een gelijknamige catalogus met essays van Dr. Ashok Roy, Dr. Bernd Ebert, Prof. Dr. Helen Langdon, Dr. Liesbeth M. Helmus, Dr. Marten Jan Bok en Prof. Dr. Volker Manuth.

Kunstwerk! Liemers Museum stelt uit de bestaande collecties een overzicht van Nederlandse kunstenaars samen die in de periode na het interbellum werkte. Het interbellum – de periode tussen WO1 en WO2 – heeft een ongekende invloed gehad op de beeldende kunst. Razendsnelle ontwikkelingen die echter niet staakten na het einde daarvan. Ervaar zelf hoe uiteenlopende kunstenaars als M.C. Escher, Karel Appel en Peter Struycken na de oorlog en de wederopbouw hun hervonden vrijheid beleefden.

Van Gogh zag zijn zonnebloemen anders, heel verfrissend. Ook Mondriaan keek anders naar de wereld, zeer vernieuwend. De leden van Fotokring de Liemers gaan een jaar lang anders naar de wereld kijken om meer te zien. In deze wereld is bijna iedereen voorzien van een camera, of smartphone. Er bij zijn, het fotograferen of simpelweg vastleggen is niet meer genoeg om kunstzinnig bezig te zijn. Je zult anders moeten kijken om meer te zien! Om niet alleen het oog maar ook de hersenen anders te laten kijken zal de tentoonstelling verweven zijn met teksten die tot nadenken dwingen. Soms humoristisch, soms prikkelend, soms poëtisch maar altijd anders dan gewoon, zelfs de presentatie wordt anders dan u denkt. Wilt u ook eens Anders kijken meer zien!, dan zien wij u graag.