Sinterklaas vindt het zo gezellig in het museum dat hij dit jaar ook weer komt logeren. Natuurlijk zijn er ook weer een hoop leuke activiteiten te doen in het museum.

Voor meer informatie zie de www.liemerskunstwerk.nl

‘Dat naaistertje’, zo werd de befaamde Coco Chanel minachtend omschreven door haar tijdgenoot Paul Poiret. Hij viel haar aan op haar vrouw-zijn, maar feitelijk zag hij haar als grote concurrent. Tijden zijn veranderd. Nooit eerder stonden er zoveel vrouwelijke ontwerpers aan het hoofd van een modehuis als momenteel. Een perfect moment voor een tentoonstelling waarin sterke vrouwen in de mode centraal staan. Femmes Fatales, dit najaar te zien in het Gemeentemuseum Den Haag, is de eerste tentoonstelling in de modegeschiedenis die volledig is gewijd aan vrouwelijke ontwerpers. Ontwerpen zij anders voor vrouwen dan hun mannelijke collega’s? Wat is hun invloed? Wat betekent vrouw-zijn voor hun creaties? En wat is hun visie op mode? Er is werk te zien van Coco Chanel, Jeanne Lanvin, Elsa Schiaparelli, Mary Quant, Vivienne Westwood, Sonia Rykiel, Miuccia Prada, Maria Gracia Chiuri (Dior), Nederlandse grootheden als Fong Leng, Sheila de Vries en Iris van Herpen en vele anderen.

Maria Garcia Chiuri voor Dior, Miuccia Prada, Vivienne Westwood, Rei Kawakubo (Comme des Garçons), Sarah Burton voor Alexander McQueen en tot voor kort Phoebe Philo voor Céline. Stuk voor stuk powervrouwen. Met hun ontwerpen domineren ze de hedendaagse catwalks en sommigen zijn ware voorvechters van de vrouwenrechten of spreken zich expliciet politiek uit. Zo bestormde Kawakubo in de jaren 70 de Parijse catwalk met de naam Comme des Garçons, wat letterlijk ‘net als de jongens’ betekent. Westwood is al haar hele carrière politiek geëngageerd en zet zich in voor verschillende politieke overtuigingen en het milieu. Katherine Hamnett gebruikte in de jaren 80 het T-shirt als medium om zich uit te drukken. De foto waarop zij in protestshirt koningin Elizabeth de hand schudt, is wereldberoemd.

Meer recent verwees Maria Grazia Chiuri in haar eerste collectie voor Dior naar een lezing en publicatie van activiste en schrijfster Chimamanda Ngochi Adichie: ‘We Should all be Feminists’. Dit statement drukte zij voor de Spring 2017 collection op T-shirts die werden gedragen bij een op de New Look geïnspireerd ensemble. Ook een jaar later stelde Chiuri een prikkelende vraag via een T-shirtopdruk: ‘Why Are There No Great Women Artists?’ Chiuri zelf geeft aan dat de opkomst van Donald Trump, de women’s protest marches en de #metoo-beweging haar engagement in het publieke debat hebben aangewakkerd. Dat geldt ook voor Angela Missoni (Missoni). Voor haar najaarscollectie 2017 bracht ze zogenaamde ‘pussy hats’, ontworpen als protest tegen Donald Trump, van de straat naar de catwalk.

Met zulke krachtige vrouwen die niet alleen prachtige ontwerpen maken, maar ook lef tonen en duidelijke statements niet schuwen, is het nauwelijks nog voor te stellen dat de eerste vrouwelijke ontwerpers zich staande moesten houden in een mannenwereld. Tot aan de afschaffing van de gilden, na de Franse revolutie, was het kleermakersvak een mannenambacht, evenals dat van borduurder en rijglijfmaker. Vrouwen werkten als wollen- of linnennaaisters aan vrouwengarderobes, maakten onderkleding en kinderkleding of mooie decoraties voor japonnen. In de negentiende eeuw werkten steeds meer vrouwen als ‘couturière’, Frans voor ‘naaister’. Er moest echter een man aan te pas komen om het beroep een ‘upgrade’ te geven, want het was de Engelsman Charles Frederick Worth die de term ‘couturier’ in het leven riep. Niet lang daarna volgden vrouwelijke couturiers met een eigen couturehuis, zoals Jeanne Paquin en Jeanne Lanvin en later Gabriëlle ‘Coco’ Chanel, Madeleine Vionnet, Madame Grès (Alix Barton) en Elsa Schiaparelli. Als ware femmes fatales maakten deze dames, als hen dat zo uitkwam, handig gebruik van hun vrouwelijkheid. Zij zetten hun vrouw-zijn in om aan te geven dat alleen zij in staat waren ten volle te begrijpen hoe je het beste een vrouwenlichaam kunt kleden.

Na de Tweede Wereldoorlog verschenen visionaire ontwerpers als Mary Quant, Sonia Rykiel en Barbara Hulanicki (Biba) ten tonele. En ook deze jonge garde had volop aandacht voor vrouwelijkheid en comfort. De wikkeljurk die Diane von Furstenberg in de jaren 70 ontwierp lijkt nu zo vanzelfsprekend, maar was destijds een revolutie.



De tentoonstelling Femmes Fatales – Sterke vrouwen in de mode bevat werk van een indrukwekkende lijst vrouwelijke (inter)nationale ontwerpers. Naast wereldberoemde namen komen in de tentoonstelling ook vrouwen aan bod die achter de schermen van menig modehuis verstrekkende invloed hebben of hadden, maar compleet onbekend zijn in de modegeschiedenis.

Er verschijnt een rijk geïllustreerde catalogus (Nederlands- en Engelstalig) bij uitgeverij Waanders & De Kunst met medewerking van modejournalist Georgette Koning.

Coco Chanel, 1935 Foto: Man Ray. Man Ray Trust / ADAGP / Pictoright Amsterdam 2018/ Gemeentemuseum Den Haag

Het museum verkoopt overbodige tentoonstellingsrekwisieten en maritieme boeken en tijdschriften. Iedereen is deze dag welkom en komt men alleen voor de verkoop dan is de toegang gratis.

Dit jaar hebben zijn er bijzondere decorstukken en rekwisieten te koop. Onder anderen zijn er levensgrote met pin-ups beschilderde panelen van de expositie 'Sex & the Sea' te koop. In deze tentoonstelling die samen gemaakt werd met kunstenaars Peter Greenaway en Saskia Boddeke, waarin zeelieden hun intieme verhalen vertelden. Daarnaast zijn er ook unieke wandklokken van Karlsson en modellen van vuurtorens te koop!  Ook voor liefhebbers van maritieme boeken is er een grote kans dat ze deze dag hun slag kunnen slaan maritiem museum

Sfeervolle kerstexpositie met kerstgroepen uit de verzameling van Peter en Ida Diemer.
Openingstijden: woensdag t/m vrijdag van 14:00 tot 17;00 uur en zaterdag van 11:00 tot 16:00 uur. museum vaassen historie

Sisyphus is een fysieke manifestatie van de gelijknamige webapplicatie die is gelanceerd als digitale extensie van Simone C. Niquille’s bijdrage aan het Nederlandse Paviljoen in de Architectuur Biënnale van Venetië. De webapplicatie toont een absurdistische ergonomische simulatie met in de hoofdrol een virtuele avatar. Sisyphus speelt met onze perceptie van ruimte en de objectiviteit van computersystemen waarmee werkplekken en meubels worden gemaakt voor het menselijk lichaam.

Met behulp van ergonomische software wordt het menselijk lichaam opgemeten, vertaald naar data en gestandaardiseerd. Om vervolgens in digitale simulaties als avatar te worden ingezet bij het vormgeven van fysieke werkplekken. Deze virtuele modellen definiëren uiteindelijk wat een menselijk lichaam is en wat de optimale parameters zijn. Het afwijkende lichaam - vaak gemarginaliseerd in termen van klasse, geslacht, ras of handicap - heeft hier echter geen bestaansrecht. Sisyphus speelt met de lichamelijke restricties die zijn ingesloten in de software. De webapplicatie produceert ‘stoelen’ tijdens de Architectuur Biënnale (26.05.2018 - 25.11.2018). Het resultaat is een objectcatalogus en een time lapse van het productieproces dat vertaald is naar een interactieve installatie in Tetem.

De ‘stoelen’ beginnen hun productie als kubussen waarop de virtuele avatar zit. De kubus vervormt zich naar de ergonomische afdruk van de avatar, afhankelijk van tijdsduur en zitpositie. Vernoemd naar het tragische karakter Sisyphus uit de Griekse mythologie - die eeuwigdurend een rotsblok tegen een berg op moest duwen - kunnen bezoekers via sisyphus.technofle.sh een nieuwe productiecyclus ontlokken als de avatar indut. De echte grootte van de geproduceerde stoel wordt ongedefinieerd achtergelaten in een virtuele ruimte. Wanneer iemand de avatar op beeld ziet, begrijpt diegene instinctief hoe de ruimte binnen het beeld zich verhoudt in relatie tot het eigen lichaam. Sisyphus bevraagt deze relatie evenveel als het vertrouwen in computersystemen. Hoe zullen de ‘stoelen’ reageren op een ‘menselijk’ lichaam?

Sisyphus is geproduceerd door designer en onderzoeker Simone C. Niquille in samenwerking met kunstenaar en programmeur François Zajéga. De soundtrack is gemaakt door audiovisueel kunstenaar Anni Nöps. Het onderzoek van Simone past binnen Tetem’s programmalijn Driving Technology, waarbinnen de impact van technologische ontwikkelingen op de mens en de samenleving wordt onderzocht. tetem