De verflaag vertoont geen craquelé (barsten in verf en vernis) maar het verschijnsel “krimp”, waarbij de verf gaat wijken, zich terugtrekt en de ondergrond vrijkomt. Dat wijst op het gebruik van bitumen in de verf, een aardolieproduct dat rond 1885 in de handel kwam en nog steeds veel onoplosbare problemen bij de conservatie veroorzaakt. Het bood bepaalde voordelen, daaronder dat het erg goedkoop was, waardoor ook een zuinigerd als Jozef Israels het gebruikte. Het heeft tot de dag van vandaag zijn weerslag op diens veilingresultaten.
De maker van uw schilderijtje is niet te achterhalen. De kwaliteit van de gebruikte materialen en zijn anatomische kennis wijzen op een amateur zonder academische achtergrond. Ik vermoed dat de voorstelling te herleiden is tot een gravure naar een schilderij van Sir Edwin Landseer, die faam verwierf met zijn schilderijen van heldhaftige honden die de baas of diens kind van een wisse dood redden. In Engelse maand- en jaarboekjes waren zulke geïllustreerde verhalen van ontroerende trouw razend populair. Overal bleken ineens dieren de mens in rechtschapenheid verre te overtreffen. Dat thema werd op grote schaal uitgebeeld, gekopieerd en gevarieerd. Ook hier is zonder twijfel een “waar gebeurd” verhaal uitgebeeld. Je ziet dat de maker (ik denk maakster) met de kleding en het kopje van het kind veel beter raad weet dan met de hond en de rest. Als je zo’n lollig, sentimenteel schilderijtje voor de geringe marktwaarde weg doet, krijg je daar spijt van. Houen dus.